Reč koja je oduvek ulivala strahopoštovanje kod stanovništva svakako je vuk. Kao jedna od najdominantnijih vrsta na našim prostorima, ovaj predator skoro i da nema prirodnog neprijatelja, budući da ga najviše ugrožava vuk iz drugog čopora. Izdvojili smo najzanimljivije činjenice o ovim nekrunisanim kraljevima šuma.
Vuk predstavlja grupu najvrednijih i najprilagodljivijih predatora među sisavcima. Najveći je pripadnik porodice pasa. U svetu su poznate tri vrste vukova: sivi vuk ( Canis lupus), crveni vuk (Canis rufus) i abesinijski vuk (Canis simensis).
Procenjuje se da u svetu danas postoji oko 150 000 sivih vukova i oko 550 avesinijskih vukova. Drugačuje gledano, vuk je geografski najrasprostranjeniji sisavac na planeti.
Na našim terenima živi sivi vuk, koji je rasprostranjen na čitavoj severnoj hemisveri. Odrasli vuk dostiže prosečnu težinu od 31 kilograma. Od vrha njuške do kraja repa dugačak je 170 centimetara, dok je u proseku visok oko 70 centimetara. Zbog boje svog krzna nosi i naziv sivi vuk.
U poređenju sa drugim vrstama, nemaju velikih zahteva prema staništu. Osnovni uslov u kome deluju su blizina hrane i zaklon. Žive u neposrednoj blizini čoveka, i do današnjih dana uspeli su da prežive u teško pristupačnim područjima. Najviše im odgovarau guste šume sa uklopljenim livadama, a podnose i ogolela staništa u područjima niskog krša.
Vukovi žive u većim ili manjim čoporima. U čoporu putuju, love, hrane se i odmaraju, dakle zajedno su tokom cele godine. Svoju teritoriju obeležavaju na različite načine: urinom, izmetom, grebanjem tla i zavijanjem. O neprikosnovenosti čopora svedoči i činjenica da strani vuk, koji uđe na teritoriju domaćeg čopora biva gotovo sigurno ubijen, a ponekad i pojeden.
Sporazumevaju se režanjem, cviljenjem, lavežom, ostavljanjem tragova, mirisama, a krasi ih i jedna sposobnost kojom podsećaju na čoveka- govor očiju i tela.
U čoporu koji je stabilan vladaju hijerarhijski odnosi, koji ograničavaju razmnožavanje na samo jedan reproduktivan par- alfa par. Svi ostali pripadnici čopora, štenad i njihova starija braća, potomci su tog para roditelja. Vukovi se pare samo jedanput godišnje. Skotnost traje 63 dana, a vučići se rađaju u brlogu, 4-7 u leglu.
Glavni izvor hrane vukovima su divlji parnoprstaši i manji sisavci. U krajevima u kojima je razvijeno stočarstvo, hrane se i stokom koja nije čuvana.
Područje vuka prepoznaje se po otiscima šapa, koje su 11-12 centimetara dužine i 7-8 centimetara širine, kao i po izmetu, koji je kobasičastog izgleda, promera 2-3 centimetra.
Okupljalište je mesto gde čopor drži mladunce tokom proleća i leta. Ukoliko osete opasnost za mladunčad, premeštaju se na sigurnije mesto.
Zavijanje vukova ima višestruku ulogu. Na taj način pripadnici čopora komuniciraju i lkaše se okupljaju, ali i obeležavaju svoju teritoriju. Na taj način upozoravaju vukove iz drugih čopora na svoje prisustvo. Osim što zavijaju, u slučaju opasnosti umeju da laju kao psi. Zbog toga se ponekad lavež vukova može zameniti sa lavežom pasa.
Izvor: http://www.dzzp.hr/dokumenti_upload/20100311/dzzp201003111450340.pdf